Verdarrie

Afgelopen donderdag bracht ik Maarten naar school, ik weet het niet vind het gewoon erg moeilijk het is allemaal zo anders.Je komt binnen in zijn nieuwe klas, allemaal ouders met hun kinderen. De juf zegt Maarten gedag en vindt het fijn dat hij er weer is, maar een praatje maken met mij doet ze niet. Misschien ligt het aan mij hoor, ik ben anders gewend op Olle klets je nog even met de leidsters. Ik weet heus wel dat de juf niet heel veel tijd daarvoor heeft, maar ik laat mijn jochie helemaal alleen achter in een klas waar hij niemand kent, allemaal grotere peuters zijn en waar het ontzettend druk is. Bij naar buiten gaan zei de juf " je hebt het er moeilijk mee he?" Ik dacht bij mezelf ja ehhhh wat denk je dan een jochie die eigenlijk nog maar 3 jaar oud is. Met tranen in mijn ogen nam ik afscheid van Maarten. Helga heeft Maarten opgehaald en volgens de juf ging het deze ochtend minder, volgens haar kwam dat misschien ook wel door mij, waarschijnlijk heeft Maarten heel goed aangevoeld dat ik het moeilijk vond. Men noemt dit loslaten en achteraf realiseer ik mij heel goed dat ik misschien mijn gevoel van vroeger projecteer op Maarten en dat vind ik eigenlijk heel pijnlijk.Ik ben iemand die heel erg moet wennen aan nieuwe groepen en nieuwe mensen, vroeger helemaal ik was erg verlegen en onzeker en ben soms ook bang dat Maarten dit zo voelt. Nu ik me hier bewust van ben wil ik hier zeer allert op zijn, Maarten staat open in het leven en staat open voor contacten. Volgens mij zie ik zeer veel beren op de weg en wil ze het liefst allemaal weg schoppen en ze ook weg schopt.