Maarten en zijn harem (op 1 na, zij wilde niet op de foto)

Vandaag had ik cursus over herstel in de OGGZ (openbare geestelijke gezondheidzorg)Wij bij de SBWU werken vooral herstel ondersteunend, wat dat nu precies inhoud is niet in 1 zin uit te leggen. Waar het op neer komt is dat ieder mens op zijn manier hersteld en een proces aangaat. Ik zal het via een voorbeeld uitleggen, toen Maarten geboren werd en het duidelijk was dat hij CF had ging ik struinen op internet. Geloof me de ergste verhalen stonden er beschreven, de medische termen vlogen over het beeld, zoals bij vele stort je wereld even in. Wat mij belemmerde in mijn proces tot herstel was al die verhalen en jonge mensen die overleden waren, ik heb vaak huilend voor de laptop gezeten.Wat bevorderend was voor het herstel (de acceptatie) was dat onze kinderarts altijd gezegd heb kijk naar Maarten hij heeft CF. Ik ben dat gaan leren Maarten is Maarten en niet Maarten met CF, de CF staat bij mij op dit moment niet op de voorgrond het is een deel van Maarten waar we zeer allert op zijn. Wat mij dan wel in de war kan brengen en me ook pijn doet, was afgelopen week, er is visite en ik vertel dat we volgend jaar een bruiloft hebben en dan komt de vraag wat doen jullie dan met Maarten die dag/avond. Waarop ik antwoord mijn nichtje Mira was ook van Maarten zijn leeftijd toe wij trouwde en dat ging ook goed. Waarop de visite zei ja maar Mira is gezond en Maarten niet.

Dat soort dingen wil ik niet horen, dat belemmerd je toch op bepaalde manier want Maarten zal voor een aantal die zieke jongen zijn, dat is hij voor mij zeer zeker niet.

Maarten heeft een eigen wil en ontplooid een eigen ik en dat vind ik zeer belangrijk en ik hoop ook dat hij zijn eigen ik verder ontwikkeld zonder te veel invloeden van buiten af. De clou van dit stukje is dat er teveel in hokjes gedacht wordt en er niet altijd gekeken wordt naar de individu.

Bij geen één CF patient verloopt de ziekte het zelfd, zo is dat met vele ziektes het geval.